نوع مقاله : علمی-پژوهشی
چکیده
چکیده
محمد طرزیافشار شاعر عهد شاه عباس دوم و شاه صفی از ایل افشار است که متاسفانه، تاکنون چون مرواریدی مکنون در صدف خمول و گمنامی مانده است. زبان او در آثارش ویژگی خاصی دارد که در آثار شاعران دیگر کمتر دیده شده است. این پژوهش بر آن است تا به طریق تحلیلی اشعار طرزی را بررسی کند و نشان دهد تغییراتی که طرزی در آن روزگاران در مورد واژگان انجام داده، امروزه تحت عنوان هنجارگریزی مطرح میگردد. در اینگونه فراهنجاری، شاعر، واژگان و ترکیبات جدیدی را ابداع میکند که در زمان وی کاربرد نداشته است. نتایج تحقیق نشان میدهد طرزی از اسم عام مصدر جعلی ساخته و از ترکیب اسم خاص و نشانۀ مصدری «یدن» نیز در ساختن فعلهای تازه بهره برده است. دو اسم مترادف (معطوف ومعطوفٌ علیه) نیز، که به صورت مصدر جعلی درآید، از کلام طرزی، طرز دیگر میسازد. وی تنها از کلمات مفرد مصدر جعلی نمیسازد بلکه در این خصوص از واژگان مرکب یا عبارت هم استفاده میکند و به این ترتیب، واژگانی نو ابداع مینماید. از مضاف و مضافالیه هم واژه میپردازد. ساخت مصدر جعلی از حرف و ضمیر در اشعار طرزی دیده میشود و این نکته شامل حروف عربی هم میشود.
کلیدواژه‌ها
)