چکیده
توان القایی نشانههای زبانی شعر برگرفته از انواع صنایع شعری و هنرمایه‌های ادبی است که عامل القاء پیام هستند. شعرا از این قابلیت نشانه‌شناختی در خلق آثار خود بسیار بهره برده‌اند. سهراب سپهری از جمله شعرای معاصر است که توانسته با بهره‌گیری از عناصر طبیعت و شگردهای زبانی الهام‌گرفته از اختیارات شاعری، به شعر خود عمق معنایی بخشیده و آن را اثرگذار نماید. بر همین اساس، پژوهش حاضر با استناد به داده‌های برگرفته از آثار سهراب از جمله «هشت کتاب» که به روش کتابخانه‌ای جمع‌آوری گردیده، به روش توصیفی و تحلیل محتوی در قالب رویکرد نشانه‌شناختی سوسور و پییرس، به بررسی نشانه‌شناختی و رمزگشایی معنایی عناصر طبیعت در شعر سهراب پرداخته است تا فرآیند خلاقیت معنایی حاصل از بهره‌گیری نشانههای طبیعت در لایه‌های معنایی شعر وی آشکار گردد. یافته‌های این پژوهش حاکی از آن است که سهراب با به‌کارگیری عناصر گوناگون طبیعت (باد، آب، خاک، باران، نباتات، حیوانات، ...) درصدد بوده تا ارزش‌های اخلاقی و هم‌زیستی مسالمت‌آمیز را به انسان‌ها انتقال دهد. او از عناصر طبیعت، درس تلاش و تکاپو را آموخته و همه آنها را زیبا و جلوه‌ای از ذات خداوند می‌بیند.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)