آدرنگ، دانیال. (1398). تحلیل مبتداسازی زبان ترکی آذربایجانی گویش زنجانی. پایان‌نامه چاپ نشدۀ کارشناسی ارشد، دانشگاه شهید بهشتی.
اروجی، محمدرضا (a1391). کانون‌نماهای زبان فارسی در نظریه صورت – نقش. رساله چاپ نشدۀ دکتری رشته زبانشناسی همگانی، دانشگاه علامه طباطبایی.
اروجی، محمدرضا (b1391). حرکت سازه به ابتدای جمله در زبان فارسی: مبتداسازی یا کانونی سازی؟، ویژه نامه نامه فرهنگستان، 8، 188-212.
پیرهاشمی، تیمور. (1368). دستور زبان ترکی. تبریز: انتشارات دانشگاه تبریز.
حیدری، عبدالحسین و روحی، افسر. (1393). قلب نحوی در زبان ترکی آذری بر اساس مدل کاوشگر-هدف برنامه کمینه‌گرایی. جستارهای زبانی، 5(1)، 27-44.
دبیرمقدم، محمد. (1369). پیرامون را در زبان فارسی. مجلۀ زبان شناسی، 7 (1)، 2- 60.
درزی، علی. (1385). ضرورت تمایز میان فرایند ارتقاء و مبتداسازی، مجله دستور، 2، صفحه 161-187.
راسخ‌مهند، محمد.(1385). قلب نحوی و تاکید در زبان فارسی، مجله دستور، نامه فرهنگستان، جلد دوم، آبان.
غفاری، مهبد. (1396). جایگاه «که»ی تاکید فارسی درنمودار درختی بر اساس برنامه کمینه‌گرا. در محمدرضا رضوی و مرضیه صناعتی (ویراستارها). مجموعه مقالات زبانشناختی جشنواره دکتر محمد دبیرمقدم (صص. 223-259). تهران: کتاب بهار.
غلامعلی‌زاده، خسرو. (1374). ساخت زبان فارسی. نشر احیاء کتاب، تهران.
کلفچی‌خیابانی، معصومه. (1384). قلب نحوی در زبان ترکی آذری. پایان نامه چاپ نشده کارشناسی ارشد، دانشگاه علامه طباطبایی.
ماهوتیان، شهرزاد. (1383). دستور زبان فارسی از دیدگاه رده شناسی، ترجمه مهدی سمائی. تهران: نشر مرکز.
محمودی، سولماز. (1400). تحول زبان ترکی در گذر زمان. سومین همایش بین المللی پیوندهای زبانی و ادبی ایران و ترکیه کتاب مقاله‌های فارسی، -٩٨ .١١٠.
همایونفر، مژگان. (1386). کانونی‌سازی در زبان فارسی. پایان‌نامه چاپ نشده کارشناسی ارشد زبانشناسی همگانی. دانشگاه تهران.
Fukui, N. (1988). Deriving differences between English and Japanese: A case study in pragmatic syntax. English Linguistics, 5, 249– 270.
Haegeman, L. (1994). Introduction to government and binding theory. London: Wiley-Blackwell.
Haegeman, L., & Gueron, J. (1999). English grammar. London: Wiley-Blackwell.
Halliday, M. A. K. (1985). An introduction to functional grammar. London: Edward Arnold.
Karimi, S. (2005). A minimalist approach to scrambling: Evidence from Persian. Berlin: Mouton de Gruyter.
Kuroda, S.Y. (1988). Whether we agree or not: A comparative syntax of English and Japanese. In W. Poser (Ed. ). Papers from the Second International Workshop on Japanese Syntax (pp. 103–143). Stanford: CSLI.
Lambrecht, K. (1994). Information structure and sentence form. Cambridge, Cambridge University Press.
Lyons, C. (1999). Definiteness. Cambridge: Cambridge University Press.
Mahmoodi, S. (2021). Changing Turkish language over time. Proceedings of 3rd international conference in the linguistics and literary ties between Iran and Turkey, Istanbul university, 98-110.
Miyagawa, S. (2001). The Epp, scrambling, and Wh-in-situ. In M. Kenstowicz (Ed.). Ken Hale: A Life in Language. Cambridge, Mass: MIT Press.
Nunes, J. (2004). Linearization of chains and sideward movement. Cambridge Mass: MIT Press.
Oroji, M.R. & Rezaei, A. (2013). Exploring “ke” as a focus particle in Persian from both form and function points of view. Australian Journal of Linguistics, 33(1), 76-84.
Rizzi, L. (1997). The fine structure of the left periphery. In Elements of Grammar: Handbook of Generative Syntax, Liliane Haegeman (ed.), 281-337. Dordrecht: Kluwer.
)