احدی، ح.، نیلی‌پور، ر.، روشن، ب.، عشایری، ح. و جلالی، ش. (1393). « تصریف افعال در دوزبانه‌های دچار آسیب ویژۀ زبانی». شنوایی شناسی، دوره 23. شماره 1. 69-62.
انوری، حسن و حسن احمدی گیوی. (1379). دستور زبان فارسی. ج2. چاپ هجدهم. تهران: فاطمی.
باطنی، محمدرضا. (1381). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی. تهران: امیرکبیر.
دبیرمقدم، محمد. (1376). «فعل مرکب در زبان فارسی». مجله زبان‌شناسی. سال دوازدهم. 23 و24: 44-18.
دریاباری، ملیحه و همکاران. (1394). « بررسی صرف زمان افعال در گفتار کودکان طبیعی فارسی زبان ۳ تا ۵ ساله». نشریه اختلالات ارتباطی گفتار و زبان، سال چهارم شماره ۱.
طاهری اسکویی و همکاران. (1395). «رشد جنبه معنایی فعل در کودک فارسی زبان: مطالعه طولی». پژوهشکده علوم شناختی، گروه زبان شناسی شناختی. تابستان 1395، دوره 17، شماره 2؛ 116-106 .
طباطبائی، علاءالدین. (1384). «فعل مرکب در زبان فارسی». نامه فرهنگستان. شماره پیاپی 26: 34-26.
طباطبائی، علاءالدین. (1395). فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی. تهران: فرهنگ معاصر.
طبیب‌زاده، امید. (1391). دستور زبان فارسی براساس نظریۀ گروه‌های خودگردان در دستور وابستگی. تهران: نشر مرکز.
مشکوه‌الدینی، مهدی. (1366). دستور زبان فارسی بر پایۀ نظریۀ گشتاری. مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی.
ناتل‌خانلری، پرویز. (1351/1388). دستور زبان فارسی. تهران: انتشارات توس.
Bamberg, M., & Moissinac, L. (2003). Discourse development. In A. C. Graesser, M. A. Gernsbacher, & S. R. Goldman (Eds.), Handbook of discourse processes(pp. 395–438). Mahwah, NJ: Erlbaum.
Beliavsky, N. (2003). “The sequential acquisition of pronominal reference in narrative discourse”. Word, 54, 167-189.
Berman, R. A., & Slobin, D. I. (1994). Relating events in narrative: A crosslinguistic developmental study. Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum.
Boudreau, D. M. (2007). Narrative abilities in children with language impairments. In R. Paul (Ed.), Language disorders from a developmental perspective (pp. 331–356). Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates.
Bruner, J. S. (1975). “The ontogenesis of speech acts”. Journal of Child Language, 2, 1-19.
Dooley, R., A. & Levinsohn, S., H. (2001). Analyzing Discourse: A Manual of Basic Concepts, Dallas, Sill International.
Hickmann, M. (1995). Discourse organization and the development of reference to person, space, and time. In P. Fletcher, and B. MacWhinney (Eds.), Handbook of child language (194–218). Oxford, UK:Blackwell.
IBM Corp. Released (2016). IBM SPSS Statistics for Windows, Version 24.0. Armonk, NY: IBM Corp.
Karimi, S. (1997). "Persian Complex Verbs: Idiomatic or Compositional?" lexicology. 3. Pp.273-318.
Kleinknecht, E., & Beike, D. R. (2004). “How knowing and doing inform an autobiography: Relations among preschoolers’ theory of mind, narrative, and event memory skills”. Applied Cognitive Psychology, 18, 745-764.
Levinsohn, S. H. (2015). Self-Instruction materials on narrative discourse analysis. Dallas: SIL International.
Loerts, H., Lowie, W., & Seton, B. (2020). Essential statistics for applied linguistics Using R or JASP (2nd edition). Macmillan International Higher Education.
Mäkinen, L., Loukusa, S., Nieminen, L., Leinonen, E., & Kunnari, S. (2014). The development of narrative productivity, syntactic complexity, referential cohesion and event content in four-to eight-year-old Finnish children. First Language, 34, 24–42.
Nilipour, R., Sima shirazi, T., Afshordi, N. & Kauschke, C. (2013). "Object and action naming: a study on persian-speaking children". Iranian Rehabilitation Journal, April, Volume 11, Number 17; Page(s) 28 To 34.
Ravid, D., & Tolchinsky, L. (2002). Developing linguistic literacy: A comprehensive model. Journal of child language, 29(2), 417-447.
Sperry, L. L., & Sperry, D. E. (1996). Early development of narrative skills. Cognitive Development, 11, 443-465.
)