چکیده
کاتبان اکدی با زیر شاخههایش، واژهها را به اکدی به شکل هجایی و واژهنگار مینگاشتند. گهگاه به جای نوشتن واژه به اکدی، معادل آن را به سومری مینگاشتند. این روش نوشتاری، موسوم به واژهنگار و سومرینگار است. پس از شکلگیری شاهنشاهی آشور، در سده نهم پ.م، آنها زبان و خط اَرامی را در قلمرو شاهنشاهی خود به کار گرفتند. این موضوع سبب شد که زبان و خط اَرامی به عنوان زبان بینالمللی برای مکاتبه مورد استفاده قرار گیرد. در نتیجه، شاهان هخامنشی زبان و خط اَرامی را برای مکاتبات رسمی به کار بردند و پارتی و پهلوی هم شمار بسیاری از واژگان اَرامی را به کار گرفتند که به آنان اَرامینگار میگفتند. هدف از نگارش مقاله این است تا متون میانرودانی و فارسی میانه را به عنوان یک منبع در کاربرد املاهای بیقاعده بررسی نماییم و اینکه چرا این نظام در میان رودان و دوران میانه زبان فارسی باب بوده است. بنابراین، روش کار نخست چگونگی کاربرد سومرینگارها در متون اکدی و زیر شاخههای آن است و پس از آن به اَرامینگارها میپردازیم که پارتیان و ساسانیان از آن بهره بردند. در پایان آشکار میگردد همانگونه که اکدیان از سومرینگارها در املای بیقاعده از زبان پیشین خود وام گرفتند، به همان گونه فارسی میانه از اَرامی، به عنوان یک زبان بینالمللی وام گرفت
کلیدواژهها
موضوعات
اکبرزاده، داریوش (1385): کتیبههای فارسی میانه، تهران، انتشارات خانه فرهیختگان